Amelia Earhart marzyła o tym, aby oblecieć kulę ziemską wzdłuż równika. Nie udało się. 2 lipca 1937 roku jej samolot zniknął. Do tej pory nie wiadomo, co wówczas się wydarzyło.
Kim była słynna lotniczka? Czy faktycznie zbuntowaną emancypantką czy raczej precyzyjnie wytworzonym „produktem” marketingowym, który miał przyciągać sponsorów?
Buntowniczka czy celebrytka
Amelia Mary Earhart urodziła się 24 lipca 1897 roku w Atchison w stanie Kansas w USA. Od młodych lat wykazywała zainteresowanie przyrodą i aktywnością fizyczną. Jednocześnie nauka nie szła jej zbyt dobrze; kilka razy zmieniała szkoły. Początkowo chciała zostać pielęgniarką – zajmowała się nawet żołnierzami rannymi podczas pierwszej wojny światowej. To wówczas miała po raz pierwszy zetknąć się z pilotami i opowieściami o lataniu.
Pierwszy raz miała okazję lecieć samolotem w 1920 roku, co spowodowało, że sama postanowiła nauczyć się pilotować. Rok później, kiedy zaoszczędziła sporą sumę pieniędzy, kupiła swój pierwszy (i w niezbyt dobrym stanie) samolot, którego nazwała „Kanarkiem”. W 1923 roku miała już licencję pilota jako szesnasta kobieta na świecie. Earhart nie latała zbyt często, traktowała to bardziej jako hobby. Pracowała wówczas w domu pomocy społecznej i pisywała do gazet.
Dostrzegły ją wówczas duże koncerny. Sponsorzy chcieli jednak, aby to właśnie ona, jako pierwsza kobieta na świecie, przeleciała nad Oceanem Atlantyckim (rok wcześniej dokonał tego Charles Lindbergh). Zgodziła się, lecz w czasie lotu miała być tylko pasażerem; jej zadaniem było jedynie zarejestrowanie lotu. Earhart, choć nie pilotowała, stała się po tym wydarzeniu jednak bardzo popularna.
W 1931 roku Earhart wyszła za mąż za George’s Palmera Putnama, człowieka, który był odpowiedzialny za organizację słynnego lotu, który przyczynił się do jej sławy.
Kolejne rekordy
Earhart ogłosiła wkrótce, że zamierza przelecieć nad Atlantykiem samodzielnie. Udało się to w maju 1932 roku, zresztą w rekordowym czasie, w ciągu niespełna 15 godzin. Choć Earhart wylądowała nie tam, gdzie planowała (miał to być Paryż, a trafiła do Irlandii), dla jej fanów nie miało to większego znaczenia – Ameryka dosłownie oszalała na jej punkcie.
Trzy lata później po raz kolejny Earhart zadziwiła cały świat przelatując samotnie z Hawajów do Kalifornii (odległość była większa niż z USA do Europy). Jeszcze w tym samym roku była pierwszą osobą, która poleciała samotnie z Los Angeles do Mexico City.
Rok 1937 miał przynieść podróż życia i ukoronowanie wszystkich jej dokonań. Planowała oblecieć Ziemię dookoła, wzdłuż równika. W podróż wyruszyła z nawigatorem Fredem Noonanem. 1 czerwca w Miami rozpoczęła się ich, licząca 47 tysięcy kilometrów, podróż. W kolejnych tygodniach lądowali kilka razy na tankowanie.
2 lipca Earhart i jej nawigator wyruszyli z Nowej Gwinei, poruszając się cały czas w kierunku wschodnim. Celem była wyspa Howland oddalona o ponad 4 tysiące kilometrów, trudna do zlokalizowania. Pomocą w nawigacji były dwa oświetlone amerykańskie statki. Earhart miała również kontakt radiowy z kutrem amerykańskiej straży wybrzeża. Jej ostatni komunikat dotyczył kończącego się paliwa. Później oznajmiła jeszcze: „Uciekamy na północ i południe”.
Amerykanie podjęli szeroko zakrojone poszukiwania, na które wydali kilka milionów dolarów, lecz niczego nie odnaleźli. Opinia publiczna musiała przyjąć do wiadomości, że para pilotów utonęła, choć nie brakowało głosów, że uda się ich jeszcze odnaleźć, gdyż – być może – rozbili się na innej, niż Howland wyspie.
Tajemnicze zaginięcie Earhart od początku rozpalało dyskusje. Mówiono m.in., że Earhart została schwytana przez Japończyków i była latami przez nich więziona. Niektórzy twierdzili, że lotniczka sama, z własnej woli postanowiła „zniknąć”, aby zacząć nowe życie na jakimś odludziu. Pomimo tych czasem fantastycznych hipotez, najwięcej wskazuje jednak na to, że Amerykanka zginęła podczas lądowania na maleńkiej wyspie Howland na Pacyfiku.
Perfekcyjny wizerunek
Earhart, jak się często podkreśla, miała być wzorem dla ruchu emancypacji kobiet w USA. Sama deklarowała, że wiedzie niezależne życie i zachęcała inne kobiety do odrzucenia „restrykcyjnych norm społecznych”.
Jednak był to raczej opracowany wizerunek, który wytworzyła wraz z mężem, który wypromował ją na celebrytkę. Przez lata to on tworzył jej „image”, precyzyjnie określając nawet, w jaki sposób powinna się zachowywać oraz uśmiechać podczas publicznych wystąpień.
Dzięki jego staraniom, wydano książkę autorstwa Earhart oraz zaproszono ją do wygłoszenia serii wykładów. Amelia stała się twarzą kilku kampanii reklamowych – promowała m.in. papierosy Lucky Strike, za co otrzymała potężne honorarium (ale także została skrytykowana przez część fanów i innych sponsorów). Stworzyła także własną linię ubrań i bagażu. Jej inicjały na logo umieszczonym na licznych przedmiotach przyciągały uwielbiających ją fanów i okazały się świetnym i dochodowym biznesem.
Czytaj też:
Była idolem lewicy. Do czasu. Oriana Fallaci - wzór dziennikarstwa, wróg islamizacjiCzytaj też:
"Giniemy!" Katastrofa w Lesie Kabackim