Neron to piąty w kolejności cesarz rzymski, panujący w latach 54-68 n.e., ostatni przedstawiciel dynastii julijsko-klaudyjskiej. Już przez starożytnych dziejopisarzy Neron ukazywany był jako okrutnik, despota i szaleniec. Był odpowiedzialny za śmierć swojej matki i żony oraz wielu przeciwników politycznych. Neron zapisał się w historii jednocześnie jako wielbiciel sztuki. Uważał się za człowieka wrażliwego, artystę. Występował publicznie jako aktor, deklamował i śpiewał. Dla ludzi jemu współczesnych były to zachowania kontrowersyjne także z racji tego, iż aktorzy czy muzycy nie cieszyli się wówczas dobrą reputacją. Upodabnianie się do nich było więc, delikatnie mówiąc, moralnie wątpliwe, a wizerunkowo mocno „dziwaczne”.
Teatr Nerona – odkrycie
Do niedawna informacje na temat Teatru Nerona (Theatrum Neronis), gdzie cesarz trenował swoje występy, znane były jedynie ze źródeł takich jak dzieła Pliniusza Starszego, Tacyta czy Swetoniusza. To właśnie w swoim prywatnym teatrze Neron miał odbywać próby przed występami w Teatrze Pompejusza, największym z rzymskich teatrów, powstałym w 55 roku p.n.e.
Badania archeologiczne mające na celu znalezienie ruin Teatru Nerona prowadzono od 2020 roku. Kilka dni temu włoscy badacze potwierdzili, że znalezione przez nich pozostałości to dawny Teatr Nerona. Miejsce to lokalizowano na terenie renesansowego Palazzo Della Rovere (pałacu rodziny della Rovere) i właśnie tam, na dziedzińcu pałacu, odkryto dwa budynki wykonane techniką opus latericium, charakterystyczną dla okresu cesarstwa (pryncypatu).
W pierwszym budynku znajdowała się duża sala z licznymi wejściami i schodami, co przypomina wnętrze rzymskiego teatru ze sceną oraz miejscami dla widzów. Odkryto tam także zdobione marmurowe kolumny, które najpewniej stanowiły front scaenae, czyli tła teatralnej sceny. Drugi budynek, przylegający do teatru, pełnił najpewniej funkcje „techniczne” – znajdowały się tam przebieralnie, przechowanie kostiumów i elementy scenografii.
Oprócz Teatru Nerona, którego odkrycie uznano rzecz jasna za bardzo ważne, archeolodzy odkryli w tym miejscu ponadto kielichy oraz ceramikę pochodzącą z X wieku n.e. Te artefakty są o tyle niezwykłe, że o tym okresie w historii Rzymu wiadomo bardzo niewiele, każde znalezisko jest więc tym bardziej cenne.
Teatr Nerona – historia
Teatr Nerona znajdował się na prawym brzegu Tybru w Ager Vaticanus, w ogrodach Agrypiny Starszej. O miejscu tym wspominał w swoich dziełach Pliniusz Starszy, Swetoniusz i Tacyt. Teatr był prywatnym „przybytkiem” cesarza Nerona, gdzie trenował i przeprowadzał próby, a także występował przed mniej liczną publicznością. Historycy spekulują, że teatr był także miejscem, skąd w 64 roku Neron obserwował płonący Rzym (teatr znajdował się na prawym brzegu Tybru, a więc dość daleko od obszarów trawionych przez płomienie).
Na początku II wieku Teatr Nerona rozebrano, gdyż potrzebowano materiału, aby wznieść inne budynki. Ostatnia wzmianka o teatrze pochodzi z połowy XII wieku. Około 1480 roku na jego terenie kardynał Domenico della Rovere (krewny papieża Sykstusa IV) rozpoczął budowę pałacu rodziny Della Rovere.
Czytaj też:
Wielki pożar Rzymu. Ile prawdy pokazuje "Quo vadis"? Czy to Neron ponosi winę?Czytaj też:
Dlaczego akwedukty stoją do dzisiaj? Tajemnica trwałości rzymskiego betonu rozwikłanaCzytaj też:
Epicka droga Hannibala przez Alpy. Jak Kartagińczycy przeszli góry?