Gall Anonim w iście literacki sposób opisał moment śmierci Bolesława Chrobrego. Król wiedząc, że odchodzi z tego świata, miał powiedzieć zgromadzonym przy jego łożu: „Biada, biada! Już jakby w niejasnym odbiciu widzę potomstwo królewskie błąkające się na wygnaniu i błagające o miłosierdzie wrogów, których ja nogami podeptałem!”.

Faktem jest, że już za czasów jego syna i następcy – Mieszka II – działo się w Polsce bardzo źle. To czasy najtragiczniejsze dla samego drugiego polskiego króla, a także na pewno jedne z najbardziej dramatycznych dla Polski piastowskiej. Rok 1031 i kolejne lata mogły doprowadzić do całkowitego rozpadu Królestwa Polskiego. Zajęcie miejsca przynależnemu z woli ojca królowi Mieszkowi II przez Bezpryma, jego przyrodniego brata, nie byłoby możliwe bez pomocy Jarosława Mądrego, a wcześniej cesarza Konrada II, z którym Mieszko musiał zawrzeć niekorzystny pokój, tracąc zdobycze swojego ojca – Łużyce i Milsko. Mieszko zakładał, że dzięki zakończeniu konfliktu zbrojnego z Niemcami powstrzyma najazd Rusinów inspirowany przez Bezpryma. Nie udało się. Stanisław Rosik: „Osłabiony dopiero co zakończoną wojną na Łużycach Mieszko nie był w stanie skutecznie przeciwstawić się najazdowi ze wschodu. Zmuszony został do ucieczki z kraju do Czech”.

Nasi sąsiedzi przy tej okazji mogli się wreszcie odegrać za ekspansywną politykę Chrobrego. Jarosław nie zabawił na polskiej ziemi długo. Zajął Grody Czerwieńskie, a po zdobyciu licznych łupów i wzięciu do niewoli wielkiej liczby brańców powrócił do swojego kraju. Bezprym, nie mając już przeciwnika, objął tron, zapewne także przy pomocy opozycji wewnętrznej, która liczyła, że będzie on bezwolnym narzędziem w ich rękach. Stało się jednak odwrotnie. Bezprym zaczął bezwzględnie rozprawiać się z wcześniejszymi współpracownikami wygnanego króla. To, „że mogli wśród nich być biskupi i wyższe duchowieństwo, jest bardzo prawdopodobne” (Labuda, 2002).