Maria Walewska stała się słynna dzięki romansowi, w jaki wdała się w 1807 roku. Wówczas po raz pierwszy spotkała się Napoleonem Bonaparte, cesarzem Francuzów.
Życie Marii Walewskiej
Maria Walewska z domu Łączyńska urodziła się 7 grudnia 1786 roku w Brodnem. Jej ojcem był Maciej Łączyński, a matką Ewa z Zaborowskich. Maria miała czworo rodzeństwa. Ich guwernantem był ojciec Fryderyka Chopina, Mikołaj Chopin.
W 1804 roku Maria Łączyńska poślubiła, starszego od siebie o około 50 lat, Anastazego Walewskiego, pana na Walewicach. Sześć miesięcy później narodził się syn Marii, Antoni Bazyli Rudolf. Zbyt krótki czas pomiędzy ślubem a narodzinami syna kazał domniemywać, że Anastazy Walewski nie jest ojcem Antoniego, a Maria musiała mieć romans przed ślubem. Plotkowano, że jej kochankiem był Arkadij Suworow, spokrewniony ze słynnym rosyjskim generałem Aleksandrem Suworowem. Jego kandydaturę na męża dla Marii odrzucono jednak ze względów patriotycznych.
Tak czy inaczej – syn Marii, Antoni, został przez pana Walewskiego zaaprobowany i od początku był uznawany za jego syna.
W styczniu 1807 roku Maria Walewska poznała cesarza Francuzów Napoleona Bonaparte. Stało się to podczas balu na Zamku Królewskim w Warszawie lub w pałacu Michała Poniatowskiego w Jabłonnie. Maria oczarowała Napoleona. Zapragnął zbliżyć się do niej i uczynić ją swoją metresą. Niedługo później, po wymianie wielu podarunków i listów, Maria Walewska wyjechała do Finckenstein (dziś Kamieniec) w Prusach Wschodnich, gdzie znajdowała się kwatera główna Napoleona. Przebywała tam przez kilka tygodni.
Kolejne miesiące życia Marii nie są zbyt dobrze znane. Być może mieszkała, wraz z Napoleonem, w Paryżu. W 1809 roku Walewska przez dłuższy czas przebywała na pewno w Austrii, w pobliżu Wiednia, gdzie rezydował wówczas Bonaparte. W tym czasie Maria zaszła w ciążę. 4 maja 1810 roku urodził się Aleksander, syn Marii i Napoleona, którego Anastazy Walewski uznał oficjalnie za swojego syna.
Dla Napoleona narodziny Aleksandra były dowodem na to, iż nie jest bezpłodny – tego bowiem obawiał się od dłuższego czasu. Okazało się jednak, że przyczyną „problemów” jest jego żona Józefina, która nie może dać mu dziecka. Niedługo później Napoleon zdecydował się na rozwód z Józefiną. Jeszcze w 1810 roku poślubił córkę cesarza Austrii, Marię Ludwikę Habsburg.
Pani d’Ornano
Napoleon, choć nigdy oficjalnie nie uznał Aleksandra Walewskiego, otoczył jego oraz Marię opieką. Maria Walewska otrzymała od cesarza pałacyk w Paryżu, a Aleksandrowi nadano tytuł hrabiego oraz ziemskie posiadłości. Wówczas Maria Walewska złożyła w Warszawie wniosek o unieważnienie jej małżeństwa z Anastazym Walewskim, który uzyskała w sierpniu 1812 roku. Później wyjechała do Paryża. Nie wiadomo, jak wiele razy Maria widywała się kolejnych miesiącach z Napoleonem. Spotkała się z nim na pewno już po jego klęsce i zesłaniu na Elbę, gdzie odwiedziła go wraz z Aleksandrem. Później widziała się z Napoleonem przynajmniej raz w czasie jego „stu dni”.
W tym czasie Maria Walewska zaczęła spotykać się z kuzynem Napoleona, Filipem-Antonim d’Ornano. Para wzięła ślub 7 września 1816 roku w Brukseli, po śmierci Anastazego Walewskiego. Niespełna rok później Maria urodziła swego trzeciego syna, Rudolfa Augusta. Niedługo później niestety ciężko zachorowała. Maria Walewska zmarła 11 grudnia 1817 roku.
Ciało Marii Walewskiej spoczywa w kościele pw. Św. Małgorzaty w Kiernozi, gdzie zostało przewiezione w 1818 roku. Jej serce zaś znajduje się w grobowcu rodzinnym Ornano na cmentarzu Père Lachaise w Paryżu.
Maria Walewska i jej romans z Napoleonem Bonaparte był tematem filmów, takich jak „Pani Walewska” oraz „Marysia i Napoleon”.
Aleksander Colonna-Walewski
Aleksander Walewski urodził się 4 maja 1810 roku w Walewicach, w majątku swego „oficjalnego” ojca Anastazego Walewskiego. Jego matką była Maria Walewska z Łączyńskich. Choć wiadomo było, że Aleksander jest potomkiem Napoleona, Anastazy usynowił go i dał mu swoje nazwisko.
W 1812 roku, po rozwodzie Marii i Anastazego, Aleksander zamieszkał z matką w Paryżu.
Napoleon zabezpieczył jego przyszłość. Ustanowił dla niego roczną rentę w wysokości niemal 170 tysięcy franków w złocie i obdarzył dziedzicznym tytułem hrabiego cesarstwa oraz herbem (w polu czerwonym dolnym biała kolumna ukoronowana złotą gwiazdą), który był odmianą polskiego herbu Kolumna. Ponadto do jego nazwiska dodano przydomek Colonna.
Powstaniec i dyplomata
Aleksander Walewski został sam w wieku zaledwie 7 lat – w 1817 roku zmarła jego matka. Do Polski przywiózł Aleksandra brat matki, Teodor Łączyński. Potomek Napoleona zamieszkał w majątku Łączyńskich w Kiernozi.
W kolejnych latach Walewski studiował w Genewie, a w 1824 roku wrócił do Polski. Wkrótce uciekł jednak z kraju, kiedy okazało się, że wielki książę Konstanty Romanow chce go wcielić przymusowo do Korpusu Paziów jako swego adiutanta. Do Polski Walewski wrócił jeszcze w 1830 roku, po wybuchu powstania listopadowego, w którym wziął udział. Za swoje dokonania otrzymał wówczas Złoty Krzyż Virtuti Militari.
Pod koniec powstania został wysłany z poselstwem do Wielkiej Brytanii, gdzie miał negocjować pomoc Brytyjczyków dla walczących Polaków. Pomocy jednak żadnej nie otrzymano, a powstanie wkrótce upadło. Aleksander Walewski nie wrócił już do Polski. Z Londynu udał się do Paryża.
W 1833 roku otrzymał obywatelstwo francuskie, wstąpił do Legii Cudzoziemskiej, a później do francuskiej armii. Służył m.in. w Algierii. W 1840 roku został wysłany przez króla Ludwika Filipa z pierwszą misją dyplomatyczną. Podróżował po całym świecie, od Europy, przez Afrykę do Ameryki Południowej.
Minister
W 1848 roku do władzy, najpierw jako prezydent, doszedł Karol Ludwik Napoleon Bonaparte, który jako cesarz (od 1852 roku) przyjął imię Napoleon III. Aleksander Walewski był jego kuzynem. Pod koniec lat 40. Aleksander został wysłany na swoją pierwszą placówkę dyplomatyczną w Wielkim Księstwie Toskanii. W kolejnych latach był ambasadorem Francji w Hiszpanii i Wielkiej Brytanii.
W 1855 roku Walewski objął tekę ministra spraw zagranicznych Cesarstwa Francji. To on podpisywał traktat pokojowy w Paryżu kończący wojnę krymską. Za swoje zasługi na polu dyplomatycznym został odznaczony Wielkim Krzyżem Legii Honorowej i został senatorem. Od 1863 roku był ministrem kultury i sztuki.
Pod koniec kariery politycznej Aleksander Walewski zakupił majątek Etiolles, gdzie planował osiąść na emeryturze. Jesienią 1868 roku wybrał się do Niemiec po zakup maszyn rolniczych. W czasie podróży niespodziewanie doznał ataku apopleksji. Aleksander Walewski zmarł 27 września 1868 roku w Strasburgu. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu.
Aleksander Walewski 1 grudnia 1831 w Londynie ożenił się z Katarzyną Karoliną Montagu. Miał z nią dwoje dzieci. Jego drugą żoną (Katarzyna zmarła w 1834 roku) została Maria Anna Aleksandra de Ricci, z którą miał czworo dzieci.
Czytaj też:
Śmierć Napoleona Bonaparte. Jak umarł cesarz Francuzów?Czytaj też:
Bitwa pod Somosierrą. Czy Napoleon wysłał Polaków na rzeź?Czytaj też:
QUIZ: Napoleon Bonaparte. Czy znasz biografię cesarza Francuzów?