Durupınar to pomnik przyrody położony w okolicy wioski Üzengili u podnóża góry Ararat we wschodniej Turcji. Został on objęty ochroną 17 września 1987 roku przez rząd Turcji. Podstawą była hipoteza wysunięta przez podróżnika Rona Wyatta, jakoby odkryta w okolicy góry Ararat skamieniała formacja w kształcie statku była Arką Noego.
Historia odkrycia
Wschodnia Turcja, w pobliżu góry Ararat, od dziesięcioleci przyciąga uwagę badaczy i entuzjastów biblijnych opowieści. Jednym z najbardziej intrygujących miejsc jest formacja Durupınar. Jest to struktura skalna o długości około 164 metrów, przypominająca kształtem łódź. Najnowsze badania prowadzone przez międzynarodowy zespół naukowców ponownie rozbudziły dyskusje na temat hipotezy mówiącej, że to właśnie tutaj spoczywa legendarna Arka Noego.
Formacja Durupınar została po raz pierwszy zauważona w 1959 roku przez kapitana tureckich sił powietrznych, İlhan'a Durupınara, podczas analizy zdjęć lotniczych regionu. W 1960 roku przeprowadzono pierwsze badania terenowe, które jednak nie przyniosły jednoznacznych dowodów na sztuczne pochodzenie struktury. W kolejnych dekadach miejsce to było przedmiotem licznych kontrowersji i spekulacji, zarówno w środowiskach naukowych, jak i religijnych.
W ostatnich latach zespół badawczy „Noah's Ark Scans”, kierowany przez Andrew Jonesa i Williama Crabtree, zastosował zaawansowane technologie, takie jak georadar oraz analizy chemiczne gleby, aby dokładniej zbadać formację Durupınar. Wyniki tych badań są niezwykle interesujące.
W strukturach podpowierzchniowych georadar ujawnił obecność regularnych struktur, w tym centralnego tunelu oraz trzech warstw odpowiadających pokładom statku, co koresponduje z opisem Arki w Księdze Rodzaju (6:16).
Próbki gleby pobrane z wnętrza formacji wykazały natomiast wyższe stężenie potasu, zwiększoną zawartość materii organicznej oraz niższe pH w porównaniu do otaczającego terenu. Takie parametry mogą wskazywać na obecność rozkładającego się drewna. Obserwacje wykazały też, że trawa rosnąca na formacji różni się kolorem i tempem wzrostu od tej w otoczeniu, co może sugerować odmienny skład gleby lub obecność struktur podpowierzchniowych.
Analizy przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Technicznego w Stambule wykazały również obecność osadów morskich, materiałów ilastych oraz szczątków organizmów morskich, takich jak mięczaki, w obrębie formacji. Materiały te datowane są na okres od 3500 do 5000 lat temu, co odpowiada czasowi opisanemu w biblijnej relacji o potopie.
Profesor Faruk Kaya z Uniwersytetu Ağrı İbrahim Çeçen podkreśla, że choć wyniki są obiecujące, nie można jeszcze jednoznacznie stwierdzić, że formacja Durupınar to pozostałości Arki Noego. Zwraca uwagę na konieczność dalszych badań i analiz w celu potwierdzenia tej hipotezy.
Nie wszyscy naukowcy podzielają entuzjazm związany z nowymi odkryciami. Część badaczy jest jednak zdania, że formacja jest naturalnym tworem geologicznym, a nie pozostałością statku. Wskazali na obecność lokalnych skał w strukturze oraz brak dowodów na obecność materiałów pochodzenia organicznego.
Obecnie zespół „Noah's Ark Scans”, we współpracy z tureckimi uniwersytetami, planuje kontynuować badania przy użyciu nieinwazyjnych metod, takich jak dalsze skanowanie georadarem oraz pobieranie próbek gleby. Ze względu na trudne warunki terenowe oraz konieczność ochrony potencjalnego stanowiska archeologicznego, decyzja o ewentualnych wykopaliskach zostanie podjęta dopiero po uzyskaniu wystarczających dowodów.
Czytaj też:
Jedyne takie miejsce na mapie Polski. Trzeba tego doświadczyćCzytaj też:
Dodekaedry. Najbardziej tajemniczy przedmiot starożytnego RzymuCzytaj też:
Sensacja na Węgrzech. Znaleziono czaszkę Macieja Korwina?