Po 80-letniej wojnie z Hiszpanią siedem północnych niderlandzkich prowincji uzyskało w 1648 r. niepodległość. Prowincje południowe pozostały przy Habsburgach. Północ czerpała swoje bogactwo głównie z handlu morskiego, blokując przy tym austriackim Niderlandom dostęp do morza przez rzekę Skaldę. Odblokowanie rzeki umożliwiłoby prowadzenie handlu morskiego z portów w Antwerpii i Gandawie, co znacznie ożywiłoby gospodarkę regionu.

W październiku 1784 r. z rozkazu cesarza Józefa II flotylla złożona z trzech okrętów, z flagowym „Le Louis” na czele, wyruszyła, by odblokować rzekę. Józef, korzystając z uwikłania Niderlandów w wojnę z Anglią, zażądał też ustępstw terytorialnych i opuszczenia przez Holendrów chroniącego ich kraj systemu twierdz. Holendrzy wysłali przeciw niej samotny okręt „Dolfijn”.

Spotkanie nastąpiło 8 października na wysokości miasta Saaftingen. Cesarskie okręty, pewne swojej przewagi, płynęły dalej. Wtedy z holenderskiego okrętu wystrzelona została jedna armatnia kula, która przebiła pokład „Le Louis” i wpadła do kotła z gotującą się zupą. To wystarczyło, żeby flotylla zawróciła. W zawartym później traktacie z Fontainebleau w 1785 r. potwierdzono istniejący stan rzeczy. Holendrzy musieli jedynie zapłacić Cesarstwu 2 mln florenów i wycofać się z fortyfikacji.

Wojna o szmugiel

Szwecja do wojen napoleońskich przystąpiła jako sojusznik Wielkiej Brytanii, z którą od lat łączyły ją ścisłe związki handlowe. Król Gustaw V nienawidził rewolucji francuskiej i Napoleona. Jednak przegrana w wojnach w Finlandii i na Pomorzu zmusiła go w styczniu 1810 r. do podpisania traktatu paryskiego i przystąpienia do wymierzonej w Wielką Brytanię blokady kontynentalnej Napoleona. Szwedzi nie przykładali się do niej, szmuglując towary z Wysp, więc w październiku Francja postawiła im ultimatum. Szwecja miała w ciągu pięciu dni wypowiedzieć wojnę Wielkiej Brytanii i zająć wszystkie brytyjskie statki i towary znajdujące się w jej portach.